kumai
ku·mai n 1 ukiran yg beringgit-ringgit atau timbul (spt pd bingkai gambar, kaki meja): dibuatnya -- berkerawang; 2 bingkai (pd bakul, keranjang, dsb): -- bakul itu bahannya dr rotan; ber·ku·mai v ada kumainya; memakai kumai: bingkai itu ~; me·ngu·mai v mengukir (melarik, membuat) kumai; me·ngu·mai·kan v mengumai; ku·mai·an n kumai